Η άνοδος του ναζισμού στον ελλαδικό χώρο (ο ναζισμός ήταν ο μόνος και
πραγματικός νικητής αυτών των εκλογών) δείχνει τις βαθύτερες τάσεις που
υποβόσκουν στην κοινωνία. Ο έλληνας βγάζει προς τα έξω μαζικά για άλλη μια φορά
τον δεξιό και με βαθιές ρίζες «χαρακτήρα» του, τις ακροδεξιές του πολιτισμικές
καταβολές που διαμορφώθηκαν ιστορικά στον ελλαδικό χώρο, παρά τη θεωρούμενη
«λαμπρή» αρχαιολογική (ιδεολογική) εικόνα της λογικής, της επιστήμης και της
δημοκρατίας. Από την αρχαιότητα το ρεύμα σκέψης που αναπτύχθηκε στις πόλεις
κράτη όπως η Αθήνα ή η Σπάρτη, παρά τις διαφορές τους, ήταν έκφραση του
τοπικισμού, της απομονωμένης και κατακερματισμένης κοινότητας, των συγγενικών
δεσμών, του ανταγωνισμού μεταξύ συγγενικών και ευρύτερων κοινωνικών ομάδων, που
εκφράστηκε γλαφυρά στο αίτημα-πρόταγμα «πας μη έλλην βάρβαρος». Η μη αποδοχή
δηλαδή του διαφορετικού πολιτισμικά «άλλου», η απαξίωσή του, ο σωβινισμός, η
νομιμοποιημένη βαρβαρότητα λόγω «φυλετικής ανωτερότητας». Η λυσσαλέα διαμάχη
μεταξύ των ελληνικών πόλεων, η προδοσία (πάντα υπάρχει ένας «Εφιάλτης»), ο
ολοκληρωτισμός και η απόλυτη κυριαρχία, η στυγνή επιβολή και τα εγκλήματα
πολέμου ενάντια σε αμάχους, η εκδίκηση, η ίντριγκα και η συνωμοσία, η υποκρισία
και η πονηριά (το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», η παραβίαση ηθικών αρχών και
αξιών, αναπτύχθηκε συστηματικά ήδη από εκείνη την παλιά εποχή, π.χ. στο πρόσωπο
του Οδυσσέα). Ο έλληνας, λοιπόν θεωρεί ως θετικό χαρακτηριστικό το ότι είναι
πανούργος, καταφερτζής, δηλαδή ψεύτης και υποκριτής, δηλαδή ένας εγωιστής που
κάνει τα πάντα για να πετύχει και να επιβληθεί στους άλλους.
Όσο για την ελευθερία και τη δημοκρατία, ήταν στα μυαλά λίγων ξεχωριστών
φωτισμένων μυαλών, που ήταν οι «περίεργοι» της εποχής τους, πολίτες του κόσμου
και όχι πατριώτες όπως τους παρουσιάζουν.
Ανοικτά μυαλά, που συγκεντρώνονταν από όλα τα μέρη του κόσμου και είχαν
επιρροές από πολλά σημεία και πολιτισμούς και τρόπους σκέψης του τότε γνωστού
κόσμου. Αυτές οι ιδέες ποτέ δεν εφαρμόστηκαν πραγματικά στην πράξη, αλλά πάντα
με έκπτωση και με συνεχείς προσπάθειες διαστρέβλωσής τους από τις ελίτ. Βέβαια,
οι ιδέες αυτές ήταν πρώιμες και για αυτό περιορισμένες και αντιφατικές. Η
λογική και η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η ισότητα του πολίτη, η ελευθερία ήταν
για λίγους και σε συνθήκες έντονης ταξικής διάρθρωσης και διαχωρισμών. Και
τελικά έπαιξε ρόλο υποστήριξης, ενδυνάμωσης και εξέλιξης του ταξικού και
εξουσιαστικού συστήματος, συνέβαλε καθοριστικά δηλαδή στον εξωραϊσμό του.
Η Ευρώπη των λαών θέλουν να γίνει Ευρώπη των εθνών. Μια τέτοια Ευρώπη όμως
θα ήταν τόπος αλληλοσπαραγμού, εθνικιστικών ανταγωνισμών και πολέμων για
επέκταση, επιβολή και κυριαρχία του ανώτερου έθνους πάνω στα άλλα. Γιατί κάθε
εθνικιστική-σωβινιστική ιδεολογία, κάθε λαός που εμφορείται από τέτοιες ιδέες
γίνεται μια πολεμική-επιθετική μηχανή που δικαιολογεί τον πόλεμο και τους
μαζικούς φόνους στο όνομα της «φυσικής επιλογής», δηλαδή της
επικράτησης-κυριαρχίας της ισχυρότερης φυλής ή έθνους, ώστε να επέλθει –
υποτίθεται – η ισορροπία και η πρόοδος της ανθρωπότητας. Εκτός βέβαια από το
ανήθικο του εγχειρήματος, τίθεται και το ζήτημα του ποιος είναι ο ανώτερος,
καθαρός-αγνός και ο ικανότερος για να επικρατήσει, ζήτημα που αποδεικνύει και
τον παραλογισμό που κρύβεται κάτω από μια τέτοια ιδεολογία. Γιατί όποιος νικά,
δεν σημαίνει και ότι είναι ο καλύτερος. Με αυτήν τη «λογική» οι σύμμαχοι που
επικράτησαν έναντι των ναζί και των φασιστών ήταν ανώτεροι και ικανότεροι. Άρα
θα πρέπει να υποταχτούν οι άνθρωποι στην εξουσία τους (ή και το αντίστροφο: αν
νικούσαν οι ναζί, αυτό θα σήμαινε ότι ήταν ανώτεροι, οπότε θα έπρεπε να υπακούν
οι άνθρωποι για πάντα σε αυτούς).
Το μέλλον αυτής της κοινωνίας υπό ένα ναζιστικό καθεστώς, θα ήταν δυσοίωνο
και σύντομο. Θα έπεφτε στα νύχια του δικού της κτήνους, των πολέμων και
ανταγωνισμών. Σε μια τέτοια ζοφερή προοπτική οι άνθρωποι θα πρέπει να δουν την
προοπτική που ανοίγεται μπροστά τους διάπλατα: τον δρόμο για την αναρχία και
την οριστική κατάργηση της εξουσίας και κυριαρχίας-ιεραρχίας.
Ο εθνικισμός και ο
αντισημιτισμός είναι η μήτρα (και ο προθάλαμος) του ναζισμού
Η άνοδος του νεοναζιστικού μορφώματος-ρεύματος στον ελλαδικό χώρο έχει
ανοίξει και τη συζήτηση περί του αν οι ψηφοφόροι του είναι ναζί ή
αγανακτισμένοι ή απλά παραπλανημένοι. Επίσης η απάντηση των ναζιστών είναι ότι
«είμαστε έλληνες εθνικιστές». Η συζήτηση αυτή εκφράζει μια σύγχυση που
οφείλεται σε μια γλωσσική ασάφεια και παρερμηνεία. Ο ναζισμός ή ο φασισμός
εκφράστηκε ιστορικά με συγκεκριμένο τρόπο και μορφή στην Ευρώπη, με τα γνωστά
ιστορικά γεγονότα. Παράλληλα είχε ιδεολογικούς οπαδούς και συμπαθούντες σε πολλές
χώρες, με κυριότερη τη Γαλλία (η οποία έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία της
Ευρώπης), όπου η άνοδος του αντισημιτισμού προετοίμασε το έδαφος για τον
ναζισμό. Οπωσδήποτε υπήρξε αντίγραφό τους και στον ελλαδικό χώρο, με όχι
αμελητέα δύναμη και κοινωνική και πολιτική απήχηση. Μετά την πτώση του Μεταξά
και το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου το φασιστικό κίνημα εξασθένησε αλλά δεν
εξαφανίστηκε εντελώς από την ελληνική κοινωνία. Αυτό σε συνδυασμό με την έντονα
δεξιά ταυτότητα-χαρακτήρα (για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους) της
ελληνικής κοινωνίας, τον εθνικισμό, τον σωβινισμό και την πατριωτική ρητορική
όλων των πολιτικών δυνάμεων είχε ως αποτέλεσμα την ιδεολογική ηγεμονία του
εθνικισμού-πατριωτισμού στην ελληνική κοινωνία και πολιτική σκηνή. Η δε ακροδεξιά
(και με ναζιστικό προσανατολισμό) υπέβοσκε και υπέφωσκε πάντα στον κοινωνικό
ιστό και στις παρακρατικές-παραπολιτικές παραφυάδες του πολιτικού συστήματος.
Αυτό που διαφεύγει από τις συζητήσεις και τις αναλύσεις (εκτός εξαιρέσεων)
για την ταυτότητα των ψηφοφόρων είναι το
γεγονός ότι ο ναζισμός ουσιαστικά είναι εθνικισμός-πατριωτισμός: ακραίος,
φυλετικός, πολεμικός, σωβινιστικός και μισαλλόδοξος μεν, δεν παύει όμως να
πρόκειται για εθνικισμό-πατριωτισμό δε. Επομένως το ότι κάποιοι ψηφοφόροι αλλά
και τα ίδια τα στελέχη της νεοναζιστικής οργάνωσης αυτοπροσδιορίζονται ως
«εθνικιστές και πατριώτες» δεν θα έπρεπε να μπερδεύει καθόλου. Δεν μπορεί να
αρνείται κανείς σε κάποιον να αυτοπροσδιοριστεί όπως θέλει, αρκεί να
καταδεικνύεται τι σημαίνει αυτή η ταυτότητα που επικαλείται. Επομένως ο
εθνικισμός-πατριωτισμός είναι η αναγκαία προϋπόθεση για το πέρασμα στον
ναζισμό-φασισμό. Και στην Ελλάδα, όπως όμως και στη Γαλλία (χώρες με πολλά
κοινά, ιστορικά και πολιτισμικά), ο εθνικισμός τροφοδοτεί τον φασισμό-ναζισμό. Συνεπώς
το φαινόμενο αυτό είναι το μόνο που έχει δυναμική και συνιστά κοινωνικό ρεύμα
στον ελλαδικό χώρο. Επομένως η ιδεολογική και θεωρητική πάλη πρέπει να στοχεύει
στην ηγεμονία του εθνικισμού-πατριωτισμού στην κοινωνία. Ο ρατσισμός, η
μισαλλοδοξία, η ξενοφοβία, το μίσος ενάντια στους μετανάστες, αλλά και ο
αντισημιτισμός, δεν θα μπορούσαν να ριζώσουν και να αναπτυχθούν αν δεν υπήρχε
το πρόσφορο και γόνιμο έδαφος του εθνικισμού, η ανωτερότητα του έθνους και της
φυλής, η εξιδανίκευση της πατρίδας ενάντια σε άλλες αξίες όπως του διεθνισμού,
της πανανθρώπινης αλληλεγγύης, των οικουμενικών αξιών της ελευθερίας, της
ισότητας και της αδελφοσύνης των λαών. Σε έναν κόσμο μάλιστα που στη σημερινή
φάση εξέλιξής του ταλανίζεται από παγκόσμια και πλανητικής κλίμακας προβλήματα
που μόνο με παγκόσμια συνεργασία και ενότητα των ανθρώπων μπορούν να λυθούν, ο
πατριωτισμός και ο τοπικισμός μάλλον εμπόδια προκαλεί στην επίλυση των
επειγουσών πλανητικών κρίσεων: οικολογικών, κοινωνικών, οικονομικών,
ανθρωπιστικών, επισιτιστικών. «Πατρίδα μου είναι όλη η Γη» υποστήριζε ήδη από
πολύ παλιά ο Διογένης, ο οποίος δήλωνε ότι είναι «πολίτης του κόσμου».
Ο σύγχρονος άνθρωπος, οι σύγχρονες κοινωνίες, δεν μπορεί παρά να είναι
φορείς του κοσμοπολιτισμού και της πολυπολιτισμικότητας, της ανοχής-σεβασμού
στη διαφορετικότητα, της οικουμενικής αλληλεγγύης. Δεν νοείται η έννοια
Άνθρωπος όταν υπάρχουν χώρες στον πλανήτη μας που οι κάτοικοί τους υποφέρουν
από πολέμους, από τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία, από τη φτώχεια, την
πείνα, τις αρρώστιες και τις ποικίλες περιβαλλοντικές καταστροφές. Επομένως,
μόνο σε μια οικουμενική-πανανθρώπινη και αταξική κοινωνία ισότητας, ελευθερίας
και δικαιοσύνης ο άνθρωπος θα γίνει αυτό που πραγματικά είναι, θα πραγματώσει
το νόημα και την ουσία του, θα γίνει άνθρωπος. Μόνο σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον
αλληλεγγύης, εξάλειψης των ανισοτήτων, της φτώχειας, της πείνας και των
ανταγωνισμών-πολέμων θα υπάρξει διαρκής ειρήνη, ανθρωπιά και κοινωνική αρμονία
– όπου άτομο και κοινωνία δεν θα υπάρχει το ένα σε βάρος του άλλου, αλλά θα
ταυτίζονται, θα αλληλοσυμπληρώνονται, με έναν τρόπο θα ταυτίζονται. Έτσι, δεν
θα νοείται ατομική ελευθερία χωρίς κοινωνική απελευθέρωση και το αντίστροφο.
Η κρίση και η επανάληψη
της ιστορίας
Στη Γερμανία του μεσοπολέμου η βαθιά οικονομική καχεξία και η ανέχεια
έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην άνοδο και επικράτηση του Χίτλερ. Σήμερα όμως, με
δεδομένη την ιστορική εμπειρία και γνώση δεν δικαιολογείται μια επανάληψη της
πιο σκοτεινής ίσως πτυχής της ιστορίας. Ακόμη και αν δεν γνωρίζει ο κόσμος ιστορία
έχει προσωπική και συλλογική ευθύνη. Το προς ποια κατεύθυνση επιλέγει να λύσει
τα προβλήματά του, ή αυτά που θεωρεί προβλήματα, έχει τεράστιο κόστος και
καταλυτικό ρόλο για την πορεία της ανθρωπότητας. Επομένως κανείς δεν
δικαιολογείται για το πισωγύρισμα της ιστορίας και το κατρακύλισμα της
ανθρωπότητας στην άβυσσο της ανοησίας και της καταστροφής. Φυσικά ο φασισμός
είναι πιο κοντά στον έκπτωτο και διαστρεβλωμένο από την εξουσία και το ταξικό
σύστημα άνθρωπο, τον εγωιστή, ανταγωνιστικό, ανασφαλή και θωρακισμένο
ανθρωπάκο, χωρίς πρόσωπο, αυτόνομο εαυτό και αυτοσυνείδηση. Είναι το τέρας μέσα
μας. Το κτήνος είναι εδώ, λοιπόν και όλοι πρέπει να φτιάξουμε έναν τοίχο
απέναντί του.
Η άλλη επιλογή που έχουν μπροστά τους οι άνθρωποι είναι η ελευθερία της
αναρχίας, ως η ενότητα της ανθρωπότητας και όλης της βιόσφαιρας, η κοινωνική
και κοσμική συνείδηση, όπου καταλύεται το εγωιστικό άτομο και ο
ανθρωποκεντρισμός του. Αυτή είναι και η γνήσια ευθύνη και συνείδηση του
πραγματικού οικουμενικού ανθρώπου.
Για να αμβλυνθεί και τελικά να αναιρεθεί ο εθνικισμός χρειάζεται μια άλλη
«ταυτότητα», κοσμοπολίτικη, πολυπολιτισμική, οικουμενική, που να ενώνει τους
ανθρώπους και να σβήνει τους διαχωρισμούς, που να αναιρεί τον κατακερματισμό
της ανθρωπότητας. Μια διεθνιστική ταυτότητα που να εκφράζει τους ανθρώπους, που
να καλλιεργεί τη συνείδηση του ευρωπαίου και οικουμενικού πολίτη, που να
ικανοποιεί υπαρξιακά και φαντασιακά τον σύγχρονο άνθρωπο, έτσι ώστε να νιώθει
οικεία και άνετα στην εικόνα του «παγκόσμιου χωριού», όπου όλη η Γη είναι
πατρίδα μας και όλοι οι άνθρωποι ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια πολίτες της. Τα
προβλήματα και οι λύσεις τους είναι οικουμενικά, παγκόσμια, για αυτό και ο
άνθρωπος πρέπει να γίνει Άνθρωπος, πραγματικός, δηλαδή ουσία και όχι
κατακερματισμένη παρουσία, ελεύθερος ως Είναι και όχι φυλακισμένος στο
φαίνεσθαι.
Η ελευθερία ως το βαθύτερο
(και πραγματικό) νόημα της ιστορίας (ανθρώπινης και φυσικής)*
* Το
κείμενο αυτό έχει βασιστεί σε ιδέες του Νώντα Κούκα
Ο αέναος αγώνας του ανθρώπου μέσα στο διάβα της ιστορίας για περισσότερη
ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, δεν είναι μια ανακλαστική πράξη αντίδρασης
στην καταπίεση, ή δεν είναι μόνο αυτό. Το ότι παλεύει ανά τους αιώνες για μια
ζωή ουσιαστική, με αξιοπρέπεια και ανώτερες αξίες, ακόμη και ενάντια στο
ένστικτο της αυτοσυντήρησης-επιβίωσης, φανερώνει μια υπέρτερη ιστορική
διεργασία. Η κίνηση της ιστορίας αναζητά τρόπους και δρόμους, μέσα από
πισωγυρίσματα, παλινδρομήσεις, ελιγμούς, καταστροφές, ακμή και παρακμή, άνοδος
και πτώση της ανθρωπότητας και των πολιτισμών της, ώστε να εδραιωθεί μια για
πάντα η ελευθερία, η ενότητα και ισότητα των ανθρώπων. Η πραγμάτωση του
Οικουμενικού Ανθρώπου, της Πανανθρώπινης Οικο-Κοινότητας. Έτσι, μπορούμε να
πούμε ότι η ιστορία, ως ευρύτερη δομή που υπερβαίνει τα επιμέρους ιστορικά
στοιχεία (και τον ίδιο τον άνθρωπο με την υποκειμενική συνείδησή του)
υπο-κινείται από κάποιες νομοτέλειες ή σταθερές που έχουν μια εσωτερική
ενδελέχεια (το βαθύτερο, πραγματικό νόημα), έναν «στόχο» ή «τέλος» της
ιστορικής διαδικασίας. Όμως όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να τα εννοήσουμε μέσα
από μια αυστηρώς ντετερμινιστική σκοπιά, αλλά με μια έννοια προκαθορισμού
κάποιων γενικών-καθολικών αναγκαιοτήτων και νομοτελειών, που αφήνουν όμως
περιθώριο στην ελεύθερη βούληση και στην αναβάθμιση της ανθρώπινης συνείδησης
(ατομικής και συλλογικής).
Επειδή όμως ιστορία είναι και οι φυσικές διεργασίες που αλληλεπιδρούν με
τον ανθρώπινο παράγοντα, το ίδιο νόημα διαπερνά και τη φύση (τον κόσμο):
εξέλιξη, σταδιακή αλλαγή ή με άλματα ανατροπή της συνέχειας (ασυνέχεια),
καταστροφές και αναγεννήσεις, νέα είδη και εξαφάνιση παλαιότερων, υβριδικές
μορφές ζωής, κλιματικές αλλαγές, καταρρεύσεις φυσικών, γεωλογικών, κλιματικών
συστημάτων και αναδομήσεις-δημιουργία νέων. Το ανάλογο ισχύει και σε επίπεδο
κοσμολογικό: στο επίπεδο των πλανητών, των ηλιακών συστημάτων, των γαλαξιών. Το
σταθερό και αναλλοίωτο στοιχείο και στη φύση λοιπόν, είναι η διαρκής
απελευθέρωση από παλιότερες μορφές και δομές-συστήματα, η αναβάθμιση της κοσμικής
σφαίρας σε ανώτερα και πιο ισορροπημένα (και άρα βιώσιμα) επίπεδα. Οι νόμοι του
χάους, της απροσδιοριστίας και της πιθανοκρατίας κυριαρχούν σε αυτές τις
διεργασίες και αναδιαρθρώσεις, τόσο στον άνθρωπο (κοινωνία-πολιτισμός) όσο και
στη φύση. Τώρα μάλιστα που ζούμε σε εποχές ραγδαίων ανθρωπολογικών αλλαγών,
δηλαδή ιστορικών, ζούμε παράλληλα και ραγδαίες ανακατατάξεις στον κόσμο-φύση.
Βέβαια, πίσω από τα χαοτικά φαινόμενα υπάρχει πάντα μια σταθερή δομή, μια τάξη.
Γεγονός που αποδεικνύει το ότι στην ιστορία και στη φύση η τυχαιότητα είναι
φαινομενική, ενώ αυτό που επικρατεί πραγματικά είναι η αναγκαιότητα και η
«νομοτέλεια», το νόημα και ο σκοπός-τέλος.
Σε αυτές τις ριζικές και δομικές ανθρωπο-περιβαλλοντικές αλλαγές οφείλονται
τα ακραία καιρικά φαινόμενα και οι τεράστιες καταστροφές με δεκάδες ή και
εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Αν και για το κατεστημένο της εκκλησίας
αίτιο για τη μανία της φύσης είναι οι υποτιθέμενες αφύσικες ή παρεκκλίνουσες
συμπεριφορές, που γι’ αυτό εξάλλου προκαλούν τη μισαλλόδοξη αντίδραση των
παπάδων (όπως έκανε ο σέρβος πατριάρχης για την Κοντσίτα). Ο θεός τους βέβαια
είναι τόσο μικρός και λίγος, τόσο ανθρώπινος και μικρόψυχος, που δεν
συμπεριλαμβάνει στην αδελφότητα του
ανθρώπινου γένους ανάλογες «μη κανονικές» μορφές. Τελευταία μάλιστα
επικαλούνται τον θεό ως επιστέγασμα των ιδεών του και οι νεοναζί βουλευτές και
στελέχη του τσίγκινου αυγού. Λες και ο θεός (αν υπάρχει) ξεχωρίζει τους
ανθρώπους με βάση τις διαφορές τους, πολιτισμικές ή όποιες άλλες. Λες και δεν
είναι η συνείδηση αυτό που μετράει για να είσαι άνθρωπος, δηλαδή «συμμετοχικός
δημιουργός» της φύσης και της ιστορίας.
Ο ίδιος ο Χριστός, εξάλλου, ήταν πάντα κοντά στους «κολασμένους», στους
αμαρτωλούς, τους περιθωριακούς και απόκληρους, γιατί αυτοί, αν προσεγγιστούν
κατάλληλα, είναι πιο κοντά στην αγιοσύνη από τους άλλους. Γιατί έχουν υποφέρει,
έχουν βιώσει το δράμα της ύπαρξης, την υπαρξιακή αγωνία, την απώλεια της
ελευθερίας, έχουν φτάσει στα πιο βαθιά, έσχατα, σκοτεινά σημεία της ύπαρξής
τους, προσπαθώντας να βρουν ένα νόημα, το νόημα. Ή έχοντας υποκύψει στα πάθη
και στις αδυναμίες τους, στα ελαττώματά τους, τα ξέρουν καλύτερα. Έτσι, αν τους
δοθεί η ευκαιρία, η κατανόηση και η αγάπη, η υποστήριξη, μπορούν να «θεωθούν».
Άρα, προς τι όλο αυτό το μίσος και η καταδίκη προς τους «διαφορετικούς», τους
«μη φυσιολογικούς»; Λες και η φύση είναι κάτι σταθερό και αναλλοίωτο, και όχι
τρόπος θέασης από τη συνείδηση.
Στην ιστορική αναγκαιότητα (και στο βαθύτερο νόημά της) η ανθρώπινη
βούληση, συνείδηση και πράξη παίζει έναν σημαντικό ρόλο: επιταχύνει ή
επιβραδύνει την ιστορική διαδικασία προς την τελείωσή της. Όταν οι ιδέες, οι
σκέψεις, και οι πράξεις των υποκειμένων και των ατομικών και συλλογικών
συνειδήσεων αποσκοπούν και τείνουν προς την ελευθερία, προς την αναβάθμιση των
συνειδήσεων, τότε η επανάσταση και η απελευθέρωση είναι πολύ κοντά, ήδη είναι
μπροστά μας. Όταν όμως οι ανθρώπινες πράξεις και οι συνειδήσεις εμφορούνται από
τον εγωισμό, τον ανταγωνισμό, την εξουσία και την επιβολή, τότε ο υπέρτατος
στόχος της ελευθερίας-αναρχίας απομακρύνεται και μετατίθεται στο μέλλον. Σε
εποχές και συγκυρίες βαθιάς δομικής κρίσης και αλλαγών, ο χρόνος επιταχύνεται
και οι εξελίξεις είναι δραματικές και ραγδαίες. Όμως κάποια στιγμή, κομβική, θα
γίνει η υπέρβαση της προϊστορίας, το άλμα: θα προκριθεί με μια ακαριαία
επιτάχυνση του χρόνου και του ιστορικού γίγνεσθαι η τελείωση της ιστορίας, η
έλευση της αναρχίας. Ίσως μάλιστα, η συγκεκριμένη δομική ιστορική κρίση που
περνάμε να είναι η διαδικασία που θα προκρίνει και θα ενισχύσει τις πράξεις και
τις συνειδήσεις που θα οδηγήσουν στην απελευθέρωση-χειραφέτηση και τελικά στην
αναρχία.
12/7/2014
Δημήτρης Φασόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου